"Miłosne rozterki" Rozdział 7.

  

       Wracając rano do domu z imprezy u Emmy, czułam narastające we mnie napięcie przed popołudniowym spotkaniem z Tomem. Drżącymi rękami wyjęłam z torby ostatniego papierosa i wpuściłam do płuc drażniący dym. Nieczęsto paliłam, ale zawsze miałam je przy sobie na wypadek nagłej stresującej sytuacji, a one potrafiły w szybki sposób mnie uspokoić. "Czy aby na pewno to właśnie miłość?" Zadałam sobie w myślach to pytanie, po czym dodałam sobie otuchy mówiąc szeptem: "Jeśli nie spróbujesz, to nigdy się nie dowiesz." Kiedy na horyzoncie ujrzałam mój dom, szybko ugasiłam papierosa i włożyłam do ust truskawkową gumę. Już od progu powitał mnie radosny głos mojej mamy:
- Cześć córeczko! Jak się bawiłaś?
- W porządku, przynajmniej nie muszę teraz wydawać kasy na kosmetyczkę bo Emma o wszystkim pomyślała i zakupiła produkty pielęgnacyjne. - odpowiedziałam uśmiechając się lekko.
- Skoro dzisiejszym dniem rozpoczęłaś ferie, to może wybierzemy się wszyscy razem do kina? John wraca z pracy przed szesnastą.- powiedziała entuzjastycznie.
- Przykro mi, ale zaprosiłam do nas Toma. Nie mam nic przeciwko temu byście poszli sami. - rzekłam kierując się w stronę schodów. Kiedy znalazłam się w swoim pokoju, chwyciłam laptopa i położyłam się z nim wygodnie na łóżku. Od razu włączyłam facebooka i na głównej stronie ujrzałam dwa zdjęcia Alexa w objęciach Kelly, dziewczyny którą spotkałam niedawno w jego domu. Przyjechała z Włoch w odwiedziny i najwidoczniej nie śpieszy się jej z powrotem. Nie wiedzieć czemu, mój palec nie był w stanie kliknąć "lubię to!",a  zamiast tego szybko wylogował mnie i zamknął z trzaskiem klapę komputera. Po chwili namysłu i szukania sobie odpowiedniego zajęcia, zdecydowałam, że poukładam niedbale leżące na półkach książki i stare albumy ze zdjęciami. Biorąc w ręce książkę z baśniami, natknęłam się na zwinięty pomiędzy strony rulonik niewielkiej kartki. Rozwinęłam go ostrożnie, a kąciki ust uniosły się w szerokim uśmiechu.

Pszyżekamy, ze na zawsze pozostaniemy

pszyjaciułmi! 

Alex & Emily & Tom

    Przypomniałam sobie moment napisania tej "przysięgi". Miało to miejsce podczas naszych pierwszych wspólnych kolonii, kiedy mieliśmy nie więcej niż 10 lat. Widok kanciastych liter i błędów ortograficznych wywołał u mnie falę śmiechu i radości. Zaraz jednak powróciła myśl, że teraz wszystko się zmieni, ale czasem zmiany wychodzą ludziom na dobre. Po uporaniu się z książkowymi porządkami, dałam się ponieść zmęczeniu i zapadłam w godzinną drzemkę. Świadomość zbliżającego się spotkania kompletnie odebrała mi apetyt i podziękowałam za obiad. Parę minut przed szesnastą, rozpuściłam swoje długie włosy, umalowałam staranną, czarną kreskę na powiece i pogrubiłam rzęsy tuszem. Kiedy rodzina zbierała się do wyjścia do kina, usłyszałam z dołu znajomy, ciepły głos uprzejmie witający się z domownikami. Na sam jego dźwięk żołądek podskoczył mi do gardła, a ręce drżały niemiłosiernie. Niebawem delikatne pukanie w drzwi wyrwało mnie  z odrętwienia i nieznacznie się uspokoiłam.

- Mogę wejść?- czupryna czarnych włosów zajrzała niepewnie do pokoju.

- Jasne. Rozgość się.- w moim głosie można było wyczuć napięcie, którego nie doświadczałam nigdy wcześniej podczas rozmów z przyjacielem. Tom usiadł nieśmiało na biurowym krześle i spojrzał na mnie czekoladowymi oczami, przepełnionymi życzliwością. Tego dnia wyglądał tak przystojnie, że zabrakło mi słów i tylko gapiłam się na niego, penetrując każdą część jego ciała. Jego ciemne włosy zostały starannie ujarzmione żelem, kraciasta biało- czerwona koszula pasowała idealnie do ciemnych spodni i modnych mokasynów. Zdałam sobie sprawę, że spędził trochę czasu nad swoim wyglądem. Poczułam się wspaniale, że zrobił to dla mnie i tak usilnie stara mi się podobać.

- Chciałaś ze mną porozmawiać...- zaczął łamiącym się głosem. - Nawet nie wiesz jak się cieszę, że się ode mnie nie odwróciłaś... Zdaję sobie sprawę, że postawiłem Cię pod ścianą i ... i wiesz, że do niczego nie chcę Cię zmuszać....- ciągnął z widocznym zdenerwowaniem.

- Ciii - uciszyłam go - Pozwól Tomie, że wszystko Ci wyjaśnię...- Zrobiłam pauzę, aby wszystko jeszcze raz poukładać w głowie , a chwilę potem kontynuowałam - Kiedy powiedziałeś, że mnie kochasz, przestraszyłam się, ponieważ nigdy nie patrzyłam na Ciebie inaczej niż na najbliższego przyjaciela... Potrzebowałam czasu by uświadomić sobie, co to jest miłość... - Spojrzałam po raz kolejny w jego oczy i wszystkie wątpliwości zniknęły. - Teraz wiem, że chce spróbować przeżyć z tobą nową przygodę i choć obawiam się  rozstania, to i tak spróbuję! Wiesz, że jestem odważna...

Na twarzy Toma malował się szeroki, szczery uśmiech. Gdy skończyłam swoje wyznania, przyjaciel podniósł się z krzesła i podszedł blisko mnie tak, że czułam jego rytmiczny oddech. Objął mnie w tali i przyciągnął do siebie. 

- Tak strasznie się bałem, że mnie odtrącisz... - pogłaskał mnie po zarumienionym policzku. - Obiecuję, że nie będziesz żałować tej decyzji. Dam Ci wszystko co mam... a na pewno całe swoje serce. - powiedział tak czule, że nie mogłam już dłużej wytrzymać nasilającej się we mnie namiętności. Wspięłam się na palce i dotknęłam jego wilgotnych ust. On bez zastanowienia odpowiedział mi delikatnym pocałunkiem i przytrzymywał moją twarz dłońmi. 

- Kocham Cię. - szepnął mi do ucha.  Nie wiedzieć czemu nie byłam w stanie odpowiedzieć mu tym samym wyznaniem. Zamiast tego zarzuciłam mu ręce na ramiona i pocałowałam go łapczywie. Po kilku minutach odsunęliśmy się od siebie łapiąc oddech i spojrzeliśmy po sobie nieśmiało. 

- No to co? Jesteśmy parą! - powiedziałam entuzjastycznie i złapałam go za rękę. - Może się przejdziemy?

- A nie wolisz poleżeć sobie w romantycznej scenerii żarzącego się kominka?- Zapytał spod uniesionych brwi.

- To całkiem kusząca propozycja... wezmę tylko koce! 

I po chwili leżeliśmy razem w czułym uścisku na wygodnej kanapie w salonie. W dłoniach trzymaliśmy kubek gorącego kakao i patrzyliśmy się w ogień kominka. Czerpaliśmy radość ze swojej obecności. Nie potrzebne były nam żadne rozrywki typu film czy gra planszowa. Tylko on i ja. My. 

     W końcu Tom zasnął, a ja wyswobodziłam się z jego uścisku i zmierzając w stronę kuchni, wykręciłam telefon do Alexa.

Ps:  Mam nadzieję, że rozdział się podobał i nadal będziecie śledzić losy Emily, ponieważ do końca pozostało jeszcze kilka części. Zachęcam do komentowania!