"Miłosne rozterki" Rozdział 8.

 

           Kierując się w stronę kuchni i wykręcając numer do przyjaciela, biłam się z myślami. Z jednej strony karciłam się za to, że w trakcie romantycznego wieczoru spędzonego w objęciach świeżutkiego chłopaka, uciekam by porozmawiać z kimś, kto zachował się w stosunku do mnie arogancko i nieprzyjemnie. Mało tego! Od pewnego czasu nie raczył nawet zapytać jak się trzymam, czy chociażby wysłać krótkiego sms-a. Z drugiej, jednak czułam wzmagającą się we mnie potrzebę usłyszenia głosu Alexa. Pragnęłam dowiedzieć się czy nadal jest nadąsany, choć w głębi duszy błagałam by przyjął moje zainteresowanie z radością. Bezszelestnie usiadłam na kuchennym blacie i przeklęłam dzień, w którym rodzice postanowili nie zakładać drzwi do tego pomieszczenia. Wciąż słysząc w słuchawce sygnał połączenia, przytknęłam dłoń do ust przygotowując się do możliwie najcichszej rozmowy  z kumplem. Nie wiedzieć czemu, nie chciałam by Tom dowiedział się o tej rozmowie. Mógłby niepotrzebnie się zirytować i okazać swoją zazdrość, chociaż z natury był opanowany. Po długim oczekiwaniu, wreszcie usłyszałam upragniony głos, lecz smutny i znudzony:

- Halo?

- No cześć Alex! - Próbowałam brzmieć lekko, ale czułam, że mój głos się załamuje. - Długo się nie odzywałeś... Chciałam zapytać jak spędzasz ferie?

- Normalnie. Książki, telewizja, komputer. Nic nowego, a ty?- zapytał, ale odniosłam wrażenie, że nie ma ochoty ze mną rozmawiać.

- U mnie to samo. - skłamałam, ale nie byłam w stanie powiedzieć mu, że leżę w czułym uścisku z jego najlepszym kolegą. No przynajmniej do niedawna. 

- Naprawdę dziwisz się Emily, że do ciebie nie dzwoniłem? Pragnę ci przypomnieć, ze to ty wyrzuciłaś mnie tamtego popołudnia  z pokoju wściekła jak osa. Uznałem, że dam ci czas abyś ochłonęła.- Jego głos przybrał arogancki i pewny siebie ton. Wiedziałam, że podpuszcza mnie do kłótni, ale obiecałam sobie, że do tego nie dopuszczę. Zadzwoniłam do niego by się pogodzić, więc nie wypomnę mu tamtego incydentu w moim domu, gdy pocałował mnie w agresywny sposób. 

- No tak... Może miałbyś ochotę się spotkać któregoś dnia? Szczerze mówiąc to tęsknię za tobą.- mój głos brzmiał delikatnie i przyjaźnie. Po drugiej stronie zapadła cisza, a wtedy do kuchni wszedł zaspany Tom, mówiąc o wiele za głośno:

- Coś się stało? Z kim rozmawiasz? 

W słuchawce usłyszałam sapnięcie a w końcu wzburzony głos:

- Książki, telewizja, komputer powiadasz? Miło mi słyszeć, że spotykacie się z Tomem beze mnie. Pa!

I to by było na tyle jeżeli chodzi o rozmowę z Alexem. Rozłączył się. On zawsze był zbyt wybuchowy. Zanim pomyślał to zrobił. Popatrzyłam na Toma z lekkim uśmiechem ponieważ jego włosy sterczały w zabawny sposób. Podeszłam do niego i przygładziłam je palcami, a on objął mnie w tali i przyciągnął do siebie.

- To była Emma. Podobno zostawiłam u niej bransoletkę podczas imprezy. - kłamałam jak z nut, a on pocałował mnie tak czule, że ugięły się pode mną kolana.

- Szkoda, że muszę już iść... Szkoda, że nie mogę zostać tu z tobą.- szepnął mi do ucha.

- No niestety nie możesz. Rodzice zaraz wrócą z kina. - odpowiedziałam i łapiąc go za rękę odprowadziłam do wyjścia. 

        Następny dzień spędziłam na porządkach domowych, dostając co godzina miłosnego sms- a od Toma. Cieszyłam się, że mam obok siebie kogoś, komu na mnie zależy, jednak moje myśli co jakiś czas biegły w inną stronę. W stronę zwichrzonych blond włosów i lagunowych  oczu. Około godziny 20:00 zjawili się niespodziewanie w naszym domu przyjaciele moich rodziców. 

- Słuchaj Emily! - powiedziała w panice mama.- Nie chce ich źle ugościć, nie chcę, żeby obgadali mnie na pół miasta! Proszę idź do sklepu i kup parę przekąsek na stół.

- Nie ma nic? - zapytałam wściekła, ponieważ moim ostatnim marzeniem była podróż na pieszo przez śnieżne zaspy do sklepu oddalonego o jakieś 15 minut. 

- Nie prosiłabym cię gdyby coś było prawda!? - Czułam, że dla mamy są to bardzo ważni i wpływowi goście, więc dłużej nie protestowałam i ubrałam się w grubą kurtkę. Chłód wciąż zimowego powietrza wdarł mi się do płuc, więc zakryłam usta szalikiem. Ciemność w nieprzyjemnych rejonach miasta, przez które musiałam przejść aby dotrzeć do sklepu budziła we mnie lęk. Szłam możliwie szybko, ale nogi co rusz grzęzły mi w śniegu. Gdy podchodziłam do spożywczego od strony zaplecza, ujrzałam stojącą na schodkach grupę trzech pijanych chłopaków. Gdy tylko jeden z nich mnie zobaczył, dwie pozostałe pary oczu powędrowały w moim kierunku. Mój oddech stał się ciężki i głośny, a w głowie słyszałam jedynie słowa: " Tylko na nich nie patrz". W końcu jeden z nich ruszył szybkim krokiem w moją stronę i rzucił niewyraźnie:

- Kogo my tu mamy?! Co taka piękna dziewczynka robi sama w tych egipskich ciemnościach? - obszedł mnie z każdej strony a potem zagrodził mi drogę. Słyszałam tupot zbliżających się stóp pozostałych zboczeńców, kiedy ten dotykał pasm moich włosów. 

- Zostaw mnie!- krzyknęłam mając nadzieję, że posłucha, ale on przysunął się bliżej i pociągnął mnie za kurtkę. - Pomocy! - darłam się z całych sił. Oni popychali mnie rzucając niepochlebne hasła w moim kierunku.

Nagle usłyszałam zza ich pleców spokojny, ale stanowczy głos:

- Dobrze się bawicie chłopcy? Niestety zepsuję wam tę zabawę!

Postać rzuciła się na moich oprawców i zadała pierwszemu mocny cios w twarz. Kiedy jeden z nich leżał na asfalcie wyjąc z bólu, inny skoczył na niego i zaczął dusić, ale postawny mężczyzna łatwo uporał się z pijanym łobuzem. Po kilku minutach wymiany ciosów, cała trójka zmyła się za szeregiem sklepów. Mój wybawca podszedł bliżej i zapytał ciepłym głosem:

- Nic ci nie jest? 

Ten głos był tak znajomy, że poznałabym go nawet za milion lat. Przesunęłam się w prawą stronę i ujrzałam zatroskaną twarz w świetle latarni. 

- Ze mną wszystko w porządku, ale ty krwawisz! - Dotknęłam palcem zakrwawionych warg chłopaka, po czym on syknął cicho z bólu.

- Alex.. Dziękuję...- Tak trudno było mi cokolwiek powiedzieć. - Skąd się tu wziąłeś?

- Wyszedłem na spacer przemyśleć kilka rzeczy... na szczęście. Gdyby mnie tu nie było to... Wolę o tym nie myśleć. - Alex położył dłoń na włosach i przyciągnął moją głowę do swojej klatki piersiowej. W tej chwili nie było pewnego siebie, niezniszczalnego kumpla, lecz wrażliwy i przestraszony licealista drżący o życie i zdrowie przyjaciółki. W końcu podniosłam oczy i spojrzałam na niego. Blask latarni odbijał się w jego jasnych oczach a ja w tej samej chwili utonęłam w jego spojrzeniu. Byłam mu tak strasznie wdzięczna, pragnęłam nie wypuszczać go z uścisku. Moje usta znalazły się centymetr od jego ust. Kiedy prawie dałam się ponieść chwili, Alex zapytał:

- Jesteś z Tomem? 

- Tak. - odpowiedziałam po dłuższej chwili a on pokręcił znacząco głową. - A czy ty jesteś z Kelly?

Zmarszczył brwi i rzekł cicho patrząc prosto w moje oczy:

- Ona i tak zaraz wyjedzie. 

- Ale na razie jest twoja? - zabrzmiało to niczym wyrzut. 

- Mogłaby być, ale jej nie chcę. 

Wzięłam głęboki oddech i przysunęłam się wargami jeszcze bliżej Alexa. Głupio się do tego przyznać, ale miałam nadzieję, że mnie pocałuje. Jednak on nie ruszył się ani o milimetr. Stał zawzięcie jedynie na mnie patrząc. 

- Odprowadzę cię do domu. - Odsunął się ode mnie, a po chwili złapał za ramię i poprowadził przez zaspy. 

Szliśmy w ciszy a ja nagle przypomniałam sobie jego słowa : "Nie mam zamiaru już cię całować. No chyba, że poprosisz.... A wiem, że poprosisz."  W tym samym momencie spojrzałam na jego profil. Był taki zmartwiony i zimny. Nie odważyłam się już nic powiedzieć. Wiedziałam, że myślał o mnie i o Tomie.

Ps. Kto to przeczytał to szybciutko do komentowania! : p 

Dedykacja dla Kasiaczka, mojego pogromcy wakacyjnych nudów!