"ODNALEŹĆ SZCZĘŚCIE" 

Epilog 

  Od pamiętnego deszczowego popołudnia, kiedy to David wyznał mi swoje uczucia, minęły prawie cztery miesiące. Był to najlepszy okres w moim życiu. Przeżyłam prawdziwą młodzieńczą miłość, tak jak to sobie wcześniej wyobrażałam. Cały świat nabrał dla mnie innych barw, czułam bezpieczeństwo i odnalazłam poczucie własnej wartości. David zmienił się dla mnie z niegrzecznego chłopca w czułego romantyka. To już nie popularność była dla niego najważniejsza, ale JA. 

  Niestety w życiu nie zawsze jest tak jakbyśmy tego chcieli. Dzisiaj nie ma już NAS. Żyjemy obok siebie, ale nie tak blisko. Pewne cechy charakteru się nie zmieniają, zostają w nas choć pragniemy się ich pozbyć. Po pewnym czasie wspaniale spędzonego wspólnie czasu, zaczęłam dostrzegać to, co różniło nas  kiedy spotkałam go po raz pierwszy. Byłam zmuszona się z nim rozstać, ale zależało mi na dalszej przyjaźni. Nie pozwoliłam mu się ode mnie odwrócić i zapomnieć o tym co nas łączyło. Gdzieś na dnie serca nadal jest "moim Davidem",którego pokochałam tak niespodziewanie. Nadal gdy na niego patrzę czuję ścisk w żołądku. Bo kiedy się kogoś kochało, to zawsze pozostaje ślad. 

  Nie wiem co przyniesie przyszłość. Może los jeszcze kiedyś nas połączy, ale  teraz wiem, że podjęłam dobrą decyzję. Nie żałuję ani chwili z nim spędzonej i pragnę zapamiętać ten okres na zawsze. Ten związek nauczył mnie jednego: Miłość może cię spotkać w najmniej oczekiwanym momencie.  

KONIEC

Ps. Liczę na szczere komentarze dotyczące nie tylko epilogu, ale całego opowiadania! Bardzo mi na tym zależy! :P